سال۱۴۰۲ هم با همه تلخ و شیرینی‌هایش به خط پایان رسید؛ برگ دیگری از گذران بی‌وقفه روزگار که گریزی از آن نیست. فوتبال ایران هم در این یک سال ایام پرهیاهویی را پشت سر گذاشت. از همین رو در این آخرین شماره سال خالی از لطف ندیدیم احوالات ۵ چهره خبرساز۱۴۰۲ را مرور کنیم.
امیر قلعه‌نویی
طبیعتا او یکی از مهم‌ترین چهره‌های سال۱۴۰۲ بود. جایگاه حقوقی سرمربی تیم ملی به‌اندازه کافی حساس و موردتوجه هست، خود قلعه‌نویی هم غالبا چهره‌ای خبرساز به‌شمار می‌رود؛ حالا تصور کنید این ترکیب کنار هم در سال جام‌ملت‌های آسیا تا چه حد می‌توانستند افکار عمومی را به‌سمت خود معطوف کنند. در هر صورت امیر که ۱۶سال تمام ادعا کرد دوره اول حضورش روی نیمکت تیم ملی حقش برکناری نبوده و به او ظلم شده، بار دیگر در جام‌ملت‌های آسیا ناکام ماند. تیم او در قطر روز‌های پرفراز و نشیبی را پشت سر گذاشت و ناگهان با یک پیروزی ارزشمند و کیفی برابر ژاپن، موجی از امیدواری‌ها را برای قهرمانی ایجاد کرد، اما در ادامه شاهد شکست غیرمنتظره ملی‌پوشان برابر قطر بودیم. در روزی که شاید خیلی‌ها فینالیست شدن ایران را قطعی می‌دانستند، تیم ملی بازی بدی برابر میزبان مسابقات ارائه داد و در شرایطی با نتیجه ۳ بر ۲ شکست خورد که منصفانه باید گفت این شکست چندان هم ناسزاوارانه نبود. بعدتر هم دفاعیات امیر و همکارانش کمتر کسی را قانع کرد، اما به هر حال قرارداد او تا جام‌جهانی بعدی ادامه خواهد داشت و دیگر کسی حال و حوصله اعتراض هم ندارد.
جواد نکونام
بعد از یک جدایی حیرت‌انگیز و عجیب از فولاد که در آستانه بازی آسیایی با الهلال عربستان اتفاق افتاد، جواد نکونام از ابتدای لیگ بیست‌وسوم هدایت استقلال را پذیرفت. به این ترتیب او در نیمه دوم سال به‌طور مستمر در کانون اخبار بوده است. از یک سو نکونام نتایج خوبی با آبی‌ها به دست آورد و مدت‌ها تیمش را در صدر جدول نگه داشت و از سوی دیگر کشمکش‌های بی‌پایان او با مدیران باشگاه باعث می‌شد اسمش در سطح رسانه‌ها باقی بماند. نکونام البته اواخر سال ترجیح داد در نشست‌های خبری حاضر نشود که این موضوع قدری در فروکش بحران مؤثر بود.
یحیی گل‌محمدی
سال۱۴۰۲ برای او ۲نیمه متفاوت داشت؛ در نیمه اول با شروعی توفانی یک‌یک رقبا را درو کرد و ضمن قهرمانی در لیگ برتر، جام حذفی را هم برد. جالب اینکه در آخرین گام‌های دستیابی به هر دو مهم، استقلال را به‌عنوان رقیب دیرینه از پیش رو برداشت تا محبوبیتش دوچندان شود. فتح دوگانه در فوتبال ایران کم‌نظیر است و یحیی بعد از علی پروین و برانکو، سومین سرمربی پرسپولیس شد که چنین افتخاری به‌دست می‌آورد. در نیمه دوم، اما اوضاع چندان بر وفق مراد یحیی پیش نرفت. تیم او در نیم‌فصل اول لیگ بیست‌وسوم چندان قبراق و سرحال نبود و سرانجام یکی از استعفا‌های پرشمار گل‌محمدی منجر به جدایی او از پرسپولیس بعد از ۴سال شد.
علیرضا بیرانوند
تقریبا در تمام طول سال به دلایل مختلف حاشیه‌ساز بود و در صدر اخبار قرار داشت. بعد از پیروزی پرسپولیس در دربی برگشت لیگ، خوشحالی تحریک‌آمیزی انجام داد که خشم و اعتراض شدید استقلالی‌ها را برانگیخت. بلافاصله در دربی فینال حذفی در معرض فحاشی گروهی از این هواداران قرار گرفت و بعد از برتری مجدد تیمش، مقابل دوربین تلویزیونی عذرخواهی کرد. علیرضا بیرانوند در ادامه حضوری نه‌چندان موفق در جام‌ملت‌های آسیا داشت و پس از ثبت تنها یک کلین‌شیت در این تورنمنت، به‌خودش لقب دروازه‌بان بهترین نسل تاریخ تیم ملی را داد که بسیار سرگرم‌کننده به‌نظر می‌رسید! بازگشت بیرو به لیگ هم با افت فنی او همراه شد و گل‌های بدی که یکی پس از دیگری می‌خورد. باور کنید او در همین ۲روز باقیمانده از سال هم پتانسیل خبرسازی‌های بیشتر را دارد!
مهدی طارمی
از زمان رسیدن به شهرت، یکی از بدترین سال‌های فوتبالی‌اش را پشت سر گذاشت. در این سال شاهد نزول فنی طارمی در رده ملی و باشگاهی بودیم. آمار او در پایان هفته بیست‌وپنجم لیگ پرتغال فقط ۱۶بازی، ۳گل و ۲پاس گل است و هرگز به یاد نمی‌آوریم مهاجم بوشهری فصلی چنین ضعیف را پشت سر گذاشته باشد. طارمی در جام‌ملت‌های آسیا هم فوق‌العاده معمولی ظاهر شد و حتی چیزی نمانده بود با اخراج ناشیانه‌اش برابر سوریه، باعث حذف زودهنگام تیم ملی شود. به‌نظر می‌رسد بخشی از دلایل افت طارمی به شایعه حضور او در تیم‌های بزرگ اروپایی مربوط می‌شد؛ پروژه‌ای که گویا سرانجام با انتقال این بازیکن به اینتر ایتالیا قطعی شده و شاید فصل آینده بتوانیم سیمایی متفاوت از این بازیکن ببینیم.
منبع: روزنامه همشهری
