این جزیره در سال ۱۸۸۷ کشف و از زمانی که در سال ۱۸۹۰ توسط میتسوبیشی خریداری شود، به عنوان معدن مهم زغال سنگ مورد استفاده قرار می‌گرفت.
ساختمان‌های بتنی بلندی در آن ساخته شد که اولین آن‌ها در سال ۱۹۱۶ به وسیله زندانیان کره‌ای و چینی در شرایط طاقت فرسا بنا نهاده شدند. تا ۱۳۰۰ نفر از آن نیروی کار اجباری در اثر حوادث زیرزمینی، خستگی و سوءتغذیه در هاشیما جان باختند.
هزاران زندانی کره‌ای و چینی از سال ۱۹۳۰ تا پس از جنگ جهانی دوم مجبور به کار در هاشیما شدند که برخی هرگز نتوانستند آن را ترک کنند.
بازماندگان بعد‌ها گفتند آن‌ها این جزیره را «جزیره زندان» یا «جزیره جهنم» می‌نامیدند، نه هاشیما یا جزیره کشتی جنگی.
پس از جنگ، بسیاری از مردم ژاپنی به این جزیره نقل مکان کردند تا در آن کار کنند و هر نفر تنها ۱.۵ متر فضای زندگی داشت. در اوج خود، ۵،۳۰۰ نفر در فضای ۴۸۰ در ۱۶۰ متری جزیره که مرکز ملی استخراج زغال سنگ بود، زندگی می‌کردند.اما معادن زغال سنگ خالی شد و با تعطیل شدن آن در سال ۱۹۷۴، هاشیما برای ۴۰ سال متروکه ماند.
ساختمان‌های بتنی که قبلاً استوار به نظر می‌رسیدند، شروع به فروریختن کردند. با اینحال، برخی به دلیل تاریخ تاریک این جزیره، با وجود خطرات، برای دیدن آن می‌روند. البته دولت مقاوم سازی‌هایی برای حفظ امنیت بازدیدکنندگان انجام داده است.
این جزیره تا سال ۲۰۰۲ متعلق به میتسوبیشی بود. سپس تحت مالکیت شهر ناکازاکی قرار گرفت و در نهایت در سال ۲۰۰۵ به شهر تاکاشیما تعلق گرفت.
در سال ۲۰۱۵، هاشیما در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید. امروزه این جزیره بتنی متروکه شبیه جنگلی از ساختمان‌های متروک احاطه شده با دیوار دریایی بزرگ است.
دولت ژاپن با تایید وجود نیروی کار اجباری در هاشیما اعلام کرد: «تعداد زیادی از کره ای‌ها و عده‌ای دیگر بر خلاف میل خود به این جزیره آورده شدند و در دهه ۱۹۴۰ در شرایط سخت مجبور به کار در جزیره هاشیما بودند».
منبع: سرپوش
