“چاه غرس” یکی از اماکن تاریخی و چاه‌های شناخته شده شهر مدینه است که در جنوب شرقی این شهر و در کمتر از یک کیلومتری مسجد قبا قرار دارد که در ایام حج روزانه تعداد زیادی از زائران و حجاج از آن دیدن می‌کنند و برای تبرک مقداری از آب آن را با خود می‌برند.
این چاه در عصر رسول خدا (ص) در ملکیت سعد بن خیثمه، از اصحاب پیامبر بود. پیامبر (ص) آب این چاه را تمیزترین آب‌ها و غرس را چشمه‌ای از چشمه‌های بهشت می‌دانست.
در گزارش‌های مختلف با مضمون مشترک، اشاره شده است که پیامبر به امام علی (ع) وصیت کرد پس از مرگ، با آب چاه غرس غسلشان دهند و امیرالمومنین هم با هفت مشک از آب این جسدشان را غسل دادند.
چاه غرس و زمین‌های اطراف آن را خواجه حسین بن شهاب احمد مکی شافعی قاوانی، معروف به ابن قاوان، از مجاوران مدینه منوره، خرید و در سال ۸۸۲ ق ضمن درختکاری پیرامون چاه، آن را بازسازی و برایش پلکانی ساخت تا برگرفتن آب از چاه آسان شود. او همچنین مسجدی کنار چاه ساخت.
